Lang hebben we gedacht dat mensen geen herinneringen hebben uit de tijd van voor ze kunnen praten. Zo na je derde jaar kon je dan spreken van herinnering. Nu weten we dat we zelfs herinneringen hebben vanuit de baarmoeder. Die herinneringen zijn vaak niet concreet, maar gevoelens die een beeld of situatie naar boven kunnen halen.
Mijn baby herinnering
Ik had al heel lang een herinnering uit de tijd dat ik nog vooral alleen kon liggen, nog niet kon gaan zitten of staan:
Ik huilde en huilde en er kwam niemand. Het was een heel sterk gevoel van onmacht in mijn benen. Ik voelde me hulpeloos en in de steek gelaten. Na een hele poos stopte ik met huilen en er kwam een soort besluit over me dat ik het alleen moet doen, voor mezelf moet zorgen en niet op anderen kan rekenen.
En precies dat is mijn hele leven mijn insteek geweest: alleen doen en wantrouwen hebben met betrekking tot de hulp van anderen.
Het bleek samen te hangen met een familieverhaal
In de familie gaat er een verhaal over gesmolten, verbrande kunstgebitten van mijn ouders. Ik kende dat verhaal, maar zonder details. Tot mijn moeder er de situatie bij vertelde waardoor het was gebeurd: ‘Jouw vader was het babygedoe zat, ‘s avonds rond de avondfles voor de nacht.’ Ik was de derde baby in maar iets meer dan 4 jaar tijd, haar achtste in totaal van uiteindelijk 10 kinderen. Mijn moeder was gewend om na het opwarmen van het flesje de gebitten van haar en mijn vader nog even in het hete water op het gas te laten koken. Dan haalde ze ze er weer uit als de baby uitgedronken en verschoont weer verder sliep. Zij volgde mijn vader en liet de baby huilen en het flesje staan op haar nachtkastje. Hierdoor vergat ze de gebitten die vervolgens de volgende dag verbrand bleken te zijn. Dàt was mijn verhaal, dat was toen niemand kwam en ik huilde en huilde: ik had honger en was gewend dat ik dan wat kreeg.
Hoe oud was ik? Ik denk ongeveer 9 maanden vanuit wat ik fysiek had gevoeld, maar kan ook zelfs jonger zijn geweest.
En kan een kind door een eenmalige gebeurtenis zulke ingrijpende overtuigingen vormen?
Vanuit mijn hypnotherapieopleiding weet ik dat dat kan als het moment sterk emotioneel beladen is. Is honger zo’n moment of het gevoel in de steek gelaten te voelen? Het heeft in ieder geval mijn leven dermate veranderd dat mijn basisgevoel een negatieve was: op mensen kun je niet rekenen, je moet het allemaal zelf doen. Het heeft heel wat therapie gekost om daar verandering in te brengen en nog leef en werk ik vrij solistisch. Kan gelukkig door al die therapie mensen wel beter vertrouwen inmiddels.
Er was ook altijd een vreemd gevoel over de dag en de nacht
Ik had altijd het gevoel dat ik op de dag een heel positief ingesteld karakter had, optimistisch. In de nacht echter veranderde dat in down en depressieachtig. Dat hield aan tot ik opstond, maar het was moeilijk opstaan vanuit dat gevoel, een soort verlamd zijn. Dat blokkeerde me dermate in het opstaan dat als ik niet hoefde ik erg moeilijk uit bed kwam. Totdat ik er genoeg van had en mezelf dwong om altijd vroeg op te staan.
In de Child’Space training kregen we van de bezoekende psychotherapeut op een dag de opdracht die nacht extra op onze dromen te letten. Ik kon die nacht helemaal niet meer slapen nadat ik na een uur slapen wakker schrok van iets (misschien een droom of een geluid). Maar het maffe was dat ik in een soort helderheid kwam die ik niet kende. Ik lag uren heel helder wakker en langzaam werd het me duidelijk: ik had nooit meer gehuild om mijn moeder, na die ene vergeefse keer. Ik heb ‘s ochtends misschien wel uren wakker gelegen totdat zij dacht “nu moet ik de baby toch wel echt verzorgen en eten geven”. En altijd lag ik wakker en gaf haar mijn mooiste glimlach. Dan pakte ze me op en was alles goed.
Maar daarvoor lag ik passief te wachten, bijna verlamd zo stil en terneergeslagen. Dat was mijn dag- en nacht probleem. Ik lag dan nog steeds te wachten tot ik opgehaald werd door mijn moeder. Daarom was het over als ik in beweging kwam en de dag begon. Die keuze had ik toen niet, maar nu wel! Ik heb geen last meer van mijn nachtelijke depressieve gevoelens. Wel ben ik nog steeds verbaasd dat 1 voorval zoveel invloed kan hebben op je leven. Baby’s zijn super goed in leren. Nooit meer in ons leven leren we zoveel als in het eerste levensjaar. En dat kan dus kennelijk ook iets negatiefs zijn wat wordt vastgezet in een overtuiging.
Ik gun ieder mens een betere start dan ik gemaakt heb
Elk kind maakt op een gegeven moment frustrerende ervaringen mee, waardoor levens veranderende overtuigingen ontstaan en besluiten genomen worden, die het karakter en de instelling bepalen. Maar hoe langer dat uitgesteld wordt des te meer er teruggegrepen kan worden op de ‘goede’ tijd. Daarom wil ik zo graag doorvertellen hoe veelzijdig ons leren is in die eerste tijd en dat we zo klein als we zijn al besluiten kunnen nemen die aan ons hele leven de toon geven. Hoe mooi zou het zijn als dat dus een positieve toon is!
Daarom heb ik de babykaartjes gemaakt in samenwerking met de intuïtief illustrator Brigida Almeida: het Baby Alfabet. Meer informatie daarover vind je hier.
Heb jij ook een dergelijke herinnering uit je babytijd? Of een bepaald gevoel wat er altijd is en wat je niet goed kunt verklaren?
Deel het hieronder in het commentaar veld.