Wat te doen als je baby niet op je reageert

Baby-reageert-op-moeder

Toen we Abel langzaam zagen veranderen van een niet-voegende, stijve, strakke baby naar een voegende, meegevende baby kon ons geluk niet op, maar er bleven wel andere zorgpunten. En dat is zoals het altijd gaat, er is een breed focus, algemeen en een specifiek focus per les. Dat specifieke focus was tot dan toe de spanningsregulatie van de spieren en van daaruit meer bewegingsruimte creëren. Nu we zagen hoe Abel hierin duidelijk aan het veranderen was konden we het specifieke focus langzaam verschuiven naar het volgende ontwikkelingspunt waarop hij steun kon gebruiken.
En dat was dat Abel niet reageerde in zijn gezicht op contact maken. Hij had een heel vlakke gelaatsuitdrukking en was niet echt geïnteresseerd in de gelaatsuitdrukkingen van zijn ouders. Meestal staarde hij naar rechts wat in de verte. Dus kwam het specifieke focus van de les meer op het contact maken te liggen.

Normaal gesproken zijn de hersenen voorgeprogrammeerd zodat een baby een grote belangstelling heeft voor bewegende gezichten. Daarom is het zo belangrijk om tegen je kind te praten. Het liefst dichtbij het gezicht, omdat de ogen grotere afstanden nog niet kunnen overbruggen. De natuur heeft dat prachtig geregeld, omdat dat precies de afstand is tussen moeders gezicht en baby’s gezicht als hij de borst krijgt.

Daarnaast blijkt uit onderzoek dat de menselijke stem een belangrijke schakel is in de opbouw van het stressreguleringssysteem. Het luisteren naar de stem van de moeder of de vader werkt heel kalmerend en rustgevend voor een baby. Daarvoor is de stem liefst iets hoger van klank dan normaal en vooral expressief en melodieus. Dus een beetje zangerig praten met wat meer dan gewone en duidelijke mimiek.

Het is dan ook belangrijk om vanaf de eerste dag tegen je baby te praten met je gezicht dichtbij en extra expressief in je mimiek en in je stem. Dat is wat ik de ouders leerde om met Abel te doen. Dus naast het regelmatig kloppen en de diepe druk als een sensorische douche, vroeg ik Abels ouders contact te maken met Abel vlak voor zijn gezicht en hem uit te dagen om terug te kijken. En als hij wegkijkt gewoon je gezicht weer voor zijn gezicht brengen zodat je zijn blik kunt vangen.

Dit was echt een proces met een lange adem. Ik bleef optimistisch. Je weet namelijk nooit wat er in het brein gebeurt. Je kunt alleen maar stimulerende prikkels geven, het reageren moet Abel zelf doen. Tegelijk dacht ik wel eens: ‘Wat als Abel geen enkele mogelijkheid heeft om te reageren? Wat nu als het brein leeg is?’ Maar die gedachte duwde ik ook meteen weer weg. Als je namelijk naar zo’n gedachte luistert, verslapt meteen je intentie.

Ik denk dat Abel ongeveer 5 maanden oud was toen er een duidelijke reactie kwam. Hij ging meer actief focussen en er kwam af en toe een lachje. Je kunt je de opluchting en blijheid van de ouders voorstellen. Dat lachje was er al wel eerder, maar niet met dat duidelijke contact maken met aankijken erbij. Achteraf heeft Abels moeder bekend dat ze elke dag trouw met hem oefende, maar dat er vaak een stemmetje was die zei: ‘Is dit niet zinloos?’

Waar het hier om gaat is om in de leermodus te komen. In de eerste weken had Abel laten zien dat hij kon leren. Zijn benen reageerden op mijn bewegingen, ze werden zachter en gingen meer trappelen. Zijn armen reageerden trager, maar hij kon zijn rechterhand naar zijn mond brengen. Maar hoe zat het met zijn emoties? Hoe zat het met zijn denkvermogen, zijn cognitie?

In de ontwikkeling gaat het leren van alle verschillende gebieden hand in hand: bewegen, voelen, denken en waarnemen. Het is een integraal geheel wat Moshe Feldenkrais, de grondlegger van mijn bewegingsmethoden, al heeft beschreven in zijn boek ‘Bewust worden door Bewegen’. Het bewegen is een belangrijke factor in het ontwikkelen van het denken, het begrijpen en het interpreteren van gevoelens. Niet voor niets zit in het woord begrijpen het bewegingswoord grijpen. Abel zat ook in zijn motoriek nog sterk in zijn grijpreflex. Maar daarover de volgende keer meer. Abel was zich duidelijk aan het ontwikkelen in zijn bewegingen en die doorbraak in het maken van contact hoorde hierbij.

Heb je vragen over dit verhaal? Wil je naar aanleiding ervan iets van je eigen ervaring delen? Reageer dan in het commentaar vak hieronder.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.